.png)
"Το Ίδιο που Γίνεται Πολλά"
- Ira Papakonstantinou
- 16 Σεπ
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Η ιστορία «Το ίδιο που γίνεται πολλά» ενώνει τρεις πηγές έμπνευσης:
David Hockney: τα «παράθυρα/κάδρα» δείχνουν πώς όταν η οπτική και το πλαίσιο αλλάζουν, αλλάζει και η επίδραση του βιώματος/εμπειρίας.
Sam Francis: οι «σταγόνες–κηλίδες» συναισθημάτων συνυπάρχουν και δημιουργούν ένα «οικοσύστημα συναισθημάτων».
Josef Albers: η σχετικότητα του χρώματος, σύμφωνα με την οποία τα χρώματα είναι δυναμικά και το πώς τα αντιλαμβανόμαστε επηρεάζεται έντονα από το πλαίσιο και τα γειτονικά χρώματα. Έδειξε ότι ένα και μόνο χρώμα μπορεί να φαίνεται ως διαφορετικές αποχρώσεις -ή ακόμη και ως διαφορετικά χρώματα- ανάλογα με το περιβάλλον του, τονίζοντας ότι το χρώμα είναι ένα ρευστό και σχεσιακό φαινόμενο και όχι κάτι στατικό και απόλυτο.
Τι είναι το «οικοσύστημα συναισθημάτων»;
Είναι ένας τρόπος να δούμε τα συναισθήματα όχι μεμονωμένα (π.χ. «είμαι θυμωμένη»), αλλά ως δίκτυο που συνυπάρχει και αλληλεπιδρά. Όπως σε ένα φυσικό οικοσύστημα, έτσι κι εδώ υπάρχει ισορροπία, κύκλοι ανατροφοδότησης και επιρροές από μέσα κι έξω.
ΑΠΟ ΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ
Συναισθήματα: βασικά (χαρά, λύπη, φόβος, θυμός, έκπληξη, αηδία/ντροπή) και σύνθετα (ζήλια, τρυφερότητα, ενοχή κ.λπ.).
Σώμα: αισθήσεις, αναπνοή, ένταση/χαλάρωση, στάση.
Σκέψεις & ερμηνείες: το «νόημα» που δίνω σε ό,τι συμβαίνει.
Ανάγκες & αξίες: τι είναι σημαντικό για μένα (ασφάλεια, αναγνώριση, αυτονομία).
Συμπεριφορές ρύθμισης: τι κάνω για να αντέξω/εκτονώσω/επεξεργαστώ.
Σχέσεις & πλαίσιο: οι άνθρωποι γύρω, οι κανόνες της ομάδας/οικογένειας/τάξης.
Χρόνος/μνήμη: ιστορίες εμπειριών που «χρωματίζουν» το τώρα.
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ
Συν-ρύθμιση: τα συναισθήματά μου επηρεάζονται όταν έρχομαι σε επαφή με άλλους.
Συνύπαρξη: μπορεί να νιώθω και χαρά και φόβο μαζί.
Ισορροπία: καμία κατάσταση δεν είναι «για πάντα» - τα συναισθήματα κινούνται σαν ροές.
Πλαστικότητα: με πρακτικές (σώμα, γλώσσα, σχέση) το σύστημα αλλάζει.
Μικρά παραδείγματα
Ο φόβος μπορεί να φέρει θυμό ως προστασία· αν υπάρξει ασφάλεια, μετατρέπεται σε ηρεμία.
Η ντροπή τείνει να απομονώνει· με αποδοχή
από ομάδα, μετασχηματίζεται σε σύνδεση και περηφάνια.
Η χαρά τρέφει περιέργεια∙ η λύπη ανοίγει χώρο για φροντίδα.
Το παραμύθι:
"Το ίδιο που γίνεται πολλά"
"Ανοίγω ένα παράθυρο, μικρό και τετράγωνο. Το τζάμι του είναι μπλε. Η λίμνη είναι μπλε. Το παράθυρο είναι στον ουρανό∙ έτσι η λίμνη είναι μπλε. Ανοίγω το παράθυρο. Χωρίς το τζάμι, η λίμνη αλλάζει. Είναι διάφανο νερό.
Ανοίγω ένα παράθυρο, μεγάλο και στρογγυλό. Το τζάμι του είναι κόκκινο. Η λίμνη είναι κόκκινη. Το παράθυρο είναι στον ουρανό∙ έτσι η λίμνη είναι κόκκινη. Ανοίγω το παράθυρο. Χωρίς το τζάμι, η λίμνη αλλάζει. Είναι διάφανο νερό.
Ανοίγω ένα παράθυρο, μεγάλο και τρίγωνο. Το τζάμι του είναι πράσινο. Η λίμνη είναι πράσινη. Το παράθυρο είναι στον ουρανό∙ έτσι η λίμνη είναι πράσινη. Ανοίγω το παράθυρο. Χωρίς το τζάμι, η λίμνη αλλάζει. Είναι διάφανο νερό.
Ανοίγω ένα παράθυρο, πολύ μικρό και τρίγωνο. Το τζάμι του είναι κίτρινο. Η λίμνη είναι κίτρινη. Το παράθυρο είναι στον ουρανό∙ έτσι η λίμνη είναι κίτρινη. Ανοίγω το παράθυρο. Χωρίς το τζάμι, η λίμνη αλλάζει. Είναι διάφανο νερό.
Η λίμνη είναι μακριά. Η λίμνη είναι μικρή. Κολυμπάω στον αέρα και φτάνω εκεί. Τώρα είναι μεγάλη. Τώρα είναι κοντά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα… και τότε-
Ακούγεται ο πρώτος ήχος της βροχής. Σύννεφα μαζεύονται γύρω από τα παράθυρα του ουρανού.
Πλοπ! Η πρώτη σταγόνα περνά μέσα από το κόκκινο τζάμι. Πέφτει στη λίμνη και αφήνει έναν ζεστό κύκλο.
Πλοπ! Η δεύτερη σταγόνα περνά από το μπλε. Σκορπά έναν ήσυχο κυματισμό.
Πλοπ! Η τρίτη περνά από το πράσινο. Γίνεται μια γέφυρα ανάμεσα σε δυο μικρά κύματα.
Πλοπ! Η τέταρτη βρίσκει το κίτρινο μικροσκοπικό τζάμι. Ανάβει ένα φως στη μέση του νερού.
Και μετά… πέφτουν κι άλλες. Πολλές. Μερικές περνούν από δύο τζάμια μαζί: κόκκινο και κίτρινο — ζεστασιά.
Άλλες περνούν από το μπλε και το πράσινο — ανάσα.
Κάποιες δεν περνούν από κανένα τζάμι — είναι διάφανες και μαλακώνουν τα χρώματα.
Οι κύκλοι αγγίζουν ο ένας τον άλλο.
Οι χρωματισμοί σκορπίζονται, ταξιδεύουν και επιστρέφουν. Η λίμνη γίνεται ένας ζωντανός πίνακας που κινείται.
«Μπερδεύονται;» ρωτάω.
Η βροχή απαντά με ρυθμό: "Δεν μπερδεύονται∙ γνωρίζονται. Το κόκκινο βρίσκει χώρο δίπλα στο μπλε, το πράσινο ακουμπά το κίτρινο χωρίς να σβήνει, κι από πάνω όλα τα διάφανα κρατούν την ησυχία."
Φυσάω προς τον ουρανό για να κλείσω τα παράθυρα. Μα τώρα, ακόμα κι αν κλείσουν, οι σταγόνες έχουν ήδη γράψει ιστορία στο νερό. Η λίμνη είναι πολύχρωμη. Όχι μόνο μπλε, ούτε μόνο κόκκινη, ούτε μόνο πράσινη, ούτε μόνο κίτρινη. Είναι όλα όσα πέρασαν από τα παράθυρα∙ όλα όσα άγγιξαν το νερό, μαζί.
Σταματά η βροχή. Οι κύκλοι σβήνουν απαλά. Μένει η λίμνη — διάφανη από κάτω, πολύχρωμη από πάνω, σαν να θυμάται και να ανασαίνει.
Κοιτάζω ξανά τον ουρανό. Καμιά φορά τα χρώματα βάφουν τα πράγματα. Καμιά φορά τα σχήματα τα ορίζουν. Κι όταν έρχεται η βροχή, τα χρώματα συναντιούνται. Κι όταν έρχεται η βροχή, τα σχήματα επαναπροσδιορίζουν τα όρια τους, τις ακμές, τις γραμμές και τις γωνίες τους. Χωρίς το χρώμα — διάφανο νερό. Χωρίς το σχήμα—ελεύθερο ρευστό. Ένας ουρανός πέφτει μέσα στη λίμνη με αλεξίπτωτα τον αέρα, το φως, το ίδιο το νερό. Και τότε καταλαβαίνω: Το ίδιο μένει∙ Το ίδιο γίνεται δύο. Το ίδιο γίνεται πολλά μαζί ή και τίποτα και αν αλλάξω κάτι, θέση, οπτική, αν λίγο μετακινηθώ και αν αποδεχτώ — όλα βρίσκουν χώρο να συνυπάρξουν."
Ένα παραμύθι της Ήρας Παπακωνσταντίνου | Ira’s Method
Σχόλια